A ja to widzę tak . Miała problemy ze sobą . Kiedy ktoś choruje na bulimię bądź anoreksję to zwykle karze za coś swoje ciało . Ma problemy z akceptacją swojej cielesności . W tej końcowej scenie widziałam pewną symbolikę . Z jednej strony chłopiec , który wykonuje salto na macie , podnosi rękę do góry , wygrywa z lękiem . A ona .... wszyscy widzieli w niej silną Iris , ze zblokowanymi emocjami ( czy pamiętacie , że jej emocje w porównaniu z resztą zespołu były mniejsze , zarzucała też swojej koleżance , że nie panuje nad sobą ). Tak naprawdę ona nie potrzebowała tego awansu , tylko tego aby oś pozwolił jej poczuć się słabą .... Myślę , że sama w przeszłości była molestowana albo zgwałcona ... stad jej problem z brakiem akceptacji siebie i z zajściem w ciążę . Pamiętacie jak powiedziała do męża kiedy zarzucił jej kłamstwo , żeby jej pomógł ... czy wyleczył ją ... Pomagała wszystkim a sama tak naprawdę potrzebowała pomocy . Ten awans ją przytłoczył ... bo musiałaby nadal trwać w tej roli . Film poruszający i piękny . Właśnie wróciłam z Wrocławskiego festiwalu . Szczerze ... jeszcze w emocjach polecam !!

Również wczoraj widziałem ten film na Nowych Horyzontach. W arkadach. Przy niemal pełnej sali.
Oglądałem ten film drugi raz. Dwa tygodnie wcześniej oglądałem go w DCF. Wtedy już nie przy tak dużej frekwencji.
Wtedy film zrobił na mnie piorunujące wrażenie. Wręcz otrzeźwiające.
Jest dość długi. Dwie godziny. Nie dłuży się on wcale.
W DCF większość osób oglądało film w ciszy. Tylko jedna scena spowodowała salwy śmiechu. Chyba nie muszę opisywać całej sceny. Słowo "smartfon" powinno wszystko wyjaśnić.
Dla mnie film był dość realny. Przejmuący. Natomiast na Nowych Horyzontach festiwalowicze często się śmiali. W momentach w których mnie do śmiechu nie było.
Nie wydaje mi się jednak by ten film był śmieszny. Wręcz przeciwnie.
Jedno się jednak powtórzyło. Cisza.
W ciszy widzowie opuszczali kino. Także i w pewnym szoku i niedowierzaniu.
Film mną poruszył.
Sceny, sytuacje, gwałty, aborcje, przeraźliwy płacz dziecka. A przyznam, że na co dzień w ogóle nie przejmuje się takimi tematami.
Nie mam tv. Nie oglądam tv. Nie wzruszają mną "małe madzie". Ten film jednak wywarł na mnie wrażenie. Podziałał otrzeźwiająco.

Jak to dobrze było zobaczyć, (i pokazać), że są jeszcze ludzie, którzy mają naprawdę poważne problemy w życiu. - taka końcowa konstatacja nasuwa mi się po obejrzeniu filmu.
A jaka Tobie?

i rób tu 30 lat w policji, mało komu psycha nie siądzię, już nie mowiac o konsekwencjach rodzinnych

genialna i trafna opinia

A ja myślę, że w dzieciństwie kochała motylki. Motylki ciągle jej uciekały, czuła, że jej nie akceptują. W ostatniej scenie zobaczyła motylka za oknem, chciała go złapać. Pomyślała, że albo akceptacja, albo koniec.

:)

W większości podzielam opinię Aga06.
Dodam może, że wydaje mi się, że mogła czuć ona przytłoczenie tym co się stało. Awansem i przeniesieniem. Może poczuła, że traci grupę osób, z którymi mimo wszytko się z żyła. Z którymi mimo wszystko dzieliła dużą swoją część życia.
Dodatkowo, może poczuła, że nie ma już nic. Że mąż od niej odszedł (chyba Nadine to powiedziała podczas jej kłótni pod koniec filmu w biurze). że przyjaciele których miała w pracy zostali jej odebrani. Może to wszystko naraz. Może miała pretensje do siebie, że na ten awans zasługuje ktoś inny. Nie ona, tylko np. właśnie Nadine. A jej przydzielono ten awans tylko po to by wysłać ją na "zsyłkę" i nie jątrzyła dalej w swoim zespole.
Co do samej interpretacji zakończenia, to ja tu widzę pewną zasadę ciągłości. Ten chłopiec molestowany przez nauczyciela-pedofila pokazuje, że możne się otrząsnąć (nie było widać wstrząsu w tym chłopcu) z tego i mieć dalej (w miarę) zachowane dzieciństwo.
Niestety opłakane zazwyczaj to może być czyimś innym życiem. To Iris przecież przesłuchiwała tego nauczyciela.
Chłopiec wyszedł na prostą. Jak jego sylwetka po pięknym salcie. Kosztem zniszczenia psychiki Iris.
Wiem, może piszę bzdury. Każdy ten film widzi jednak inaczej.

tu raczej chodzi o to, że ten "awans" był swego rodzaju ostracyzmem, grupa jej nie chciała, poczuła się odrzucona, że przyjaciele się od niej odwrócili, a to było jedyne co jej zostało, dlatego się zabiła

Wydaje mi się ,że wszystkie jej pozornie błache problemy stopniowo narastały i w końcu przyczyniły sie do samobójstwa,nienawiść do własnej cielesności jest także widoczna w scenie kiedy zgwałcona nastolatka rodzi martwego noworodka i nie chce nadać mu imienia - Wtedy Iris podpowiada jej,żeby nazwała imieniem którego najbardziej nie lubi,a gdy nie dostaje odpowiedzi Iris musi zadecydować - nazywa martwego noworodka Iris.
Poczatkowo nie byłem przekonany do filmu,w miarę upływu czasu zacząłęm doceniać jego wartość,dramat wysokich lotów,długo by jeszcze pisać,tylko po co - trzeba zobaczyć,refleksje murowane,warto.

Mnie nurtuje ta klotnia, bo to ona cos w niej zlamala, przyznam sie, ze nie zrozumialam kazdego slowa wypowiadanego do Iris, i zastanawiam sie czy nie padlo tam stwierdzenie o zdradzaniu jej meza (z ta blondynka wlasnie), o czym wszyscy wiedzieli? ktos wylapal taki niuans w tej klotni?

Dla mnie znacząca była ta sytuacja z pedofilem i dzieciakiem z blond włosami. Pedofil zachowywał się jakby kochał tego dzieciaka, a ten dzieciak zachowywał się jakby nie przeżył żadnej traumy, wręcz go lubił. Dziwna sprawa. Według mnie pokazywała jaki ten świat jest popieprzony, ogólnie film jest bardzo pesymistyczny i smutny.

Pedofil przyznający się otwarcie do swoich skłonności, wiedzący, że dzięki znajomościom wszystko ujdzie mu na sucho. Zdemoralizowana młodzież dająca dupy za byle co, nie znająca pojęcia przyzwoitości. Ogólnie każda postać jest w tym filmie skrzywiona i ma problemy ze sobą.

Pedofilia i te wszystkie sprawy bardziej dotykają czasami osoby które się tym zajmują niż ofiary,ofiary które tego nie rozumieją,ona się spytała tego pedofila ,,czy już rozumiesz''i on płakał i mówił ze już rozumie,,sprzeczność'' on ten dzieciak tak jak by nie został tak bardzo naznaczony a powinien,ona nie powinna zostać tak tym wszystkim przytłoczona a się zabiła.

Iris kobieta która pragnie mieć dziecko prowadzi kalendarzyk, seks z mężem tylko temu jest podporządkowany. Pracuje w jednostce gdzie może otoczyć opieką pokrzywdzone dzieciaki, angażuje się do tego na 100%, wytyka koleżance że się temu tak nie poświecą, ruga je że głośno rozmawiają podczas przesłuchania. To jest jej świat ochrona dzieci i tępienie zwyrodnialców robi to na zimno, pełen profesjonalizm. Ma też z tego powodu konflikt z zespołem.
Przed awansem ale i wcześniej prowadzone sprawy podważają jej system wartości. Najmocniej chyba ostatnia sprawa gdzie dziecko nie ma poczucia krzywdy a nauczyciel szczerze żałuje i widać że kocha je.
Jest na rozdrożu, praca jak do tej pory to duże spięcia w zespole, już jest Szefem i może zrobić więcej niż tylko zwrócić uwagę. Pójście na ustępstwa spuszczenie z tonu u niej nie wchodzi w grę.
Chociaż czuje że powinna bo jest Szefem, bo nie wszystko jest czarne i białe.
Według mnie straciła sens pracy.

To proste i bardzo dziwne zakończenie. Zestawienie ofiary pedofila która nie robi sobie nic z tego ze była molestowana i wygrywa konkurs oraz policjantki, która z powodu wymuszonego na niej "awansu" i przeniesienia popełnia samobójstwo. Nie wszystko jest takie proste jak nam się wydaje, ludzie są skomplikowania i nieraz skrzywdzone dziecko może być silniejsze od twardej feministki policjantki.